Στη Βουλγαρία και τη Λετονία – πάνω από το 45% των ανθρώπων ανέφεραν ότι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν σε απρόβλεπτες δαπάνες (45,6% και 45,3% αντίστοιχα).

Αντίθετα, η κατάσταση στην Ολλανδία είναι πολύ καλύτερη: μόνο το 16,9% του πληθυσμού αντιμετώπισε αυτό το πρόβλημα.

Επιπλέον, υπάρχει και άλλη μορφή οικονομικής ευπάθειας: πολλοί δεν μπορούν να επιτρέψουν στον εαυτό τους μία εβδομάδα διακοπών ετησίως μακριά από το σπίτι. Το ποσοστό αυτών των ανθρώπων στην ΕΕ είναι 27%. Τα υψηλότερα ποσοστά παρατηρούνται στη Ρουμανία (58,6%), την Ελλάδα (46,0%), τη Βουλγαρία (41,4%) και την Ουγγαρία (39,3%), ενώ στη Σουηδία το ποσοστό αυτό είναι μόλις 11,6% και στο Λουξεμβούργο 8,9%.

Η κατάσταση στην Κύπρο είναι ιδιαίτερα σοβαρή. Εκεί, το 12,5% του πληθυσμού αντιμετωπίζει υλική στέρηση, πάνω από τον μέσο όρο της ΕΕ (9,2%).

Επιπλέον, το 33,2% των Κυπρίων δεν μπορούν να πάνε διακοπές, σε σύγκριση με 27% κατά μέσο όρο στην ΕΕ, και το 34,8% δεν μπορεί να καλύψει απρόβλεπτες δαπάνες, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη το ποσοστό είναι 30%.

Περαιτέρω δυσκολίες εμφανίζονται και σε άλλους τομείς της ζωής: το 14,6% του πληθυσμού της Κύπρου δεν μπορεί να διατηρήσει το σπίτι ζεστό τον χειμώνα (σε σύγκριση με 9,2% στην ΕΕ), το 1,2% δεν μπορεί να καταναλώνει κρέας ή κοτόπουλο κάθε δύο μέρες (πολύ χαμηλότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο 8,5%) και το 1,9% δεν διαθέτει αυτοκίνητο – επίσης χαμηλότερο από τον μέσο όρο της ΕΕ που είναι 5,6%.

Αυτά τα δεδομένα δείχνουν ότι εξακολουθούν να υπάρχουν σοβαρές κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες μεταξύ των χωρών της ΕΕ και εντός αυτών. Συνολικά, το 2024 περίπου 93,3 εκατομμύρια άνθρωποι, ή το 21% του πληθυσμού της ΕΕ, βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.

Η κατάσταση αυτή μπορεί να σημαίνει είτε κίνδυνο φτώχειας λόγω κοινωνικών αλλαγών, είτε σημαντική υλική στέρηση, είτε ζωή υπό συνθήκες ανεργίας ή μερικής απασχόλησης.